(បទព្រហ្មគីតិ)
ការទទួលបញ្ញើ ដែលគេស្នើសុំពឹងពាក់
ឲ្យជួយយកទៅជាក់ ជូនដល់អ្នកឯណាក្តី។
ចាស់លោកចាត់ទុកថា យើងនេះណាដូចបានខ្ចី
របស់ជនដទៃ ស្មើតម្លៃនឹងទ្រព្យផ្ញើ។
ពេលទ្រព្យនោះបែកបាក់ យើងគ្រោះថ្នាក់កុំគ្រាន់បើ
មិនថាញាតិឬក្លើ គេនឹងស្នើឲ្យធ្វើសង។
បើទ្រព្យនោះបាត់វិញ ទុក្ខទោម្នេញក្រៃកន្លង
គេទារថ្មីតែម្តង ការណ៍សៅហ្មងកើតព្រោះពឹង។
ហេតុនេះទើបចាស់ៗ បានផ្ដាំច្បាស់ពីរឿងហ្នឹង
ព្រោះចង់ឲ្យយើងដឹង បើគេពឹងត្រូវគិតគូរ។
